De vorige jaren brachten we al diverse reportages over de 'Aalsterse ruitenschilders (roiteklasjers)' met André en Gilles Van Schuylenberg, of 'De Keut'...
Dit jaar geven we het woord aan Inge (en Jan): ook een vrouw kan haar mannetje staan!
"Ik kom uit een gezin met 6 kinderen, allemaal carnavalisten... Ik ben van nature een creatief iemand: als illustrator, als grafisch ontwerpster en als lerares aan het Kinderatelier van DKO Aalst.
Alles wat kleurrijk en vrolijk is, straalt vaak spontaniteit uit.
Carnaval past perfect in die denkwijze: de kleuren van praalwagens, kostuums en... de ruitenkunstenaars die zich uitleven in het straatbeeld.
Soms zijn hun ontwerpen creatief en tot in de puntjes afgewerkt, soms zijn ze iets moeilijker te begrijpen voor een buitenstaander, maar de bedoeling blijft om een verhaal te brengen over de 'place-to-be'.
Wat gebeurde het afgelopen jaar in dat café, wie zijn de stamgasten, welke (typsiche) kenmerken heeft de kroegbaas..."
Inge:
"Ik volgde met argusogen het jammere feit dat de stad Aalst haar grootste evenement totaal 'doodverklaarde'.
Hét volksfeest bij uitstek moest precies verzwegen worden dit jaar! Geen affichewedstrijd, geen versiering aan gebouwen, geen activiteiten, geen smaabollenkraam, niks (mocht)... Tot enkele heldere geesten spontaan toch naar voor kwamen met bruisende ideeën: popverbrandingspopjes bij De Zwisjelmoizen, wat anarchie bij 'zijn' affiche (en de stunt) van Willy Van Mossevelde, de carnavalswandeling van De Zieke Zjieratten... Kortom serieus 'tegengas' tegenover het vingerwijzen, het verbieden en vooral de 'negativiteit'.
Een Aalstenaar is een anarchist, hij wéét dat covid-19 er is, hij of zij zal geen gekke dingen doen die niet kunnen in deze tijden, maar laat ons alstublieft toch een beetje carnavalist zijn!
Want 'neen' is vaak een 'ja, maar...' voor een Oilsjteneer of Oilsjtenes... Daag ze niet uit! Laat hen zijn wie ze zijn...
Plots bleken ook de ruitenkunstenaars opgestaan en werden, naar jaarlijkse gewoonte, in het centrum dan toch (gesloten) cafés en andere zaken opgefleurd met hun prachtige expressie."
Inge:
"In die context wou ik mijn kans wagen. Met mijn 'kunstzinnige bagage' beschilderde ik de ruiten van ons huis.
Ook bij 'ons moe' ging ik langs: daar is het steeds 'kotje vol' met carnaval.
Er moest dus een huisje op geschilderd worden, met achter de ruiten verklede mensen...
Zo ging het naar een bevriende advocaat: aha, hier hoorde een toga bij uiteraard.
En de 'tam-tam' deed zijn werk. Plots wou iedereen in de buurt, net als familie en vrienden, een kunstwerk op hun straatraam.
Alleen moest ik daarvoor tijd kunnen vrijmaken. Als lerares geef ik online les. Is er een uurtje over, wil ik dat invullen door te gaan 'ruiten schilderen'. Nog een reden dat al die adressen dichtbij moesten zijn. 'Koken' kost geld, schilderen ook.
Veel vraag ik er niet voor, alleen de onkosten voor de verf. Een fles cava of champagne als extraatje, dat gaat er altijd wel in. Voor de rest is dit puur voor het plezier en het amusement, ik doe het énorm graag."
Inge:
"Eerst wil ik weten of men een idee heeft over wat er op de ruit mag komen. Dan maak ik een schets of tekening en met dat voorbeeld ga ik van start. Daarbij komt vaak vanzelf een spreuk, uitspraak, of 'aanvulling' tot leven.
In ieder geval is de uitkomst iets 'kleurrijk', exact zoals ik mezelf omschrijf." *lacht*
Jan en Inge:
"Beiden zitten we in een (andere) losse groep en carnaval is voor ons vooral na nieuwjaar een uitlaatklep, waar we naartoe leven.
Al jarenlang hebben we het gevoel dat Aalst of Aalstenaars wel trots zijn op hun carnaval, maar het veel te weinig tonen aan de (lokale) buitenwereld.
Tijdens de cursus Oilsjters aan de Handelsschool leerde ik Jacquy De Pauw beter kennen.
Hij deelde die visie en wou Aalst vol vlaggen en wimpels hangen, zoals het vroeger was.
Versier je huis, je gevel, je raam en toon je fierheid als ajoin!
Woorden die ik nooit vergat, hij die (samen met Jan Louies) ijverde om de losse groepen als 'de échte motor' van de spot en satire naar waarde te schatten in de stoet, hét peper en zout, dé voorvechter(s) van ons prachtige dialect..."
"De stad pakt uit met prijzen voor de mooiste winkeletalage, maar zou ook aan de burgers een prijs moeten geven voor wie zich engageert om carnaval uit te stralen in zijn buurt.
Ofwel moet die prijs van een andere organisatie komen? Dat het KBA nu de mooiste 'fasade' bekroont, is een stap in de goede richting!
Wij namen de boodschap ter harte en deden onze duit in het zakje.
Ja, zo'n ruitenschilderij 'sterft' als het weggespoeld wordt na carnaval, maar da's met een boeket bloemen ook het geval."
Jan en Inge:
"Onze droom?
Dat de carnavalsacademie eens een cursus 'ruitenschilderen (roiteklasjen)' zou geven. Een aspect dat anders aan het doodbloeden is, er zijn amper nog 'fasadeklasjers' over.
Laat nu net dit jaar het jaar zijn van de kentering! Niet alleen omdat wij bijdragen tot die verandering, maar omdat je overal ziet dat mensen hun huizen carnavalesk(er) aankleden.
Er is hoop, het is laagdrempelig en zelfs kinderen kunnen een handje toesteken (wij lieten ze meehelpen om ruiten te beschilderen).
Misschien iets voor de Jefkes om er een wedstrijd rond te houden?
Laat Aalst Carnaval vanaf nu jaarlijks véél meer floreren in straten en wijken. Want wij zijn fiere 'Oilsjteneers en Oilsjteneskes', zélfs tijdens 'coronacarnaval' in onze bubbel!
Groeten van Jan en Inge!"
• Artikel: ©Carnavalaalstkoentje i.s.m. Jan & Inge
• Foto's: ©Jan en Inge
Geen opmerkingen:
Een reactie posten